DE MACHT IS AAN HET INBINDEN!
Nogmaals loont mobilisatie.
De door de werknemers getoonde krachtsverhoudingen hebben de regering ertoe gedwongen een stap terug te zetten. De afgelopen weken zijn in heel België de demonstraties van de gezondheidswerkers tegen het overheidsbeleid, waaruit woede en ongenoegen sprak, alleen maar toegenomen in aantal en intensiteit.
De gebeurtenis die de Staat er zeker heeft toe doen besluiten om een stap terug te zetten, was de klap die de Eerste Minister kreeg tijdens haar bezoek aan de CHU St-Pieters in Brussel.
De « haag van oneer » door het gezondheidspersoneel van het Sint-Pietersziekenhuis was waarschijnlijk het mooiste toonbeeld van de afwijzing van het beleid van de regering door de sector. Dit werd door de regering ongetwijfeld aangevoeld als een vernedering. Deze actie heeft gestoken waar het pijn doet: de legitimiteit van de regering om ons te leiden.
– “Ik hoop dat er een dialoog plaatsvindt, maar dat het een echte dialoog wordt » Wilmès (RTBF, 19 mei 2020).
Vandaag probeert een afgewezen mevrouw Wilmès, met de rug tegen de muur, enige kalmte en legitimiteit voor zichzelf en haar partij te herwinnen door voor te stellen om een dialoog te voeren en zo het overleg met de vakbonden te reactiveren.
Deze « uitgestrekte hand » naar de dialoog is in feite een politieke strategie om de publieke opinie opnieuw voor zich te winnen en sociale vrede te bereiken. De woede neemt overal toe: in het onderwijs, het openbaar vervoer, de cultuur, in de horecasector, …
Vandaag de dag, en vanwege de gebeurtenissen, is de gezondheidssector de meest bedreigende sector. Daarom is het in de ogen van de overheid een prioriteit om de actoren in de gezondheidssector een minimum aan aandacht te schenken om elke sociale beweging te vermijden.
Door deze strategie boet de regering aan eer in. Inderdaad, ze moet haar trots inslikken om « terug te krabbelen ». Deze strategie zal lonen voor de staat als zij de steun van de gezondheidssector wint door aan te bieden om te onderhandelen en om twee koninklijke besluiten in te trekken, die niet alleen beledigend zijn gezien de inspanningen die de afgelopen weken spontaan zijn geleverd, maar ook volstrekt nutteloos.
De strategie van de sociale dialoog gaat hand in hand met de strategie van de loze aankondigingen. Zonder enige garantie op succes probeert de regering de mensen te sussen door te verklaren dat zij een dialoog wil voeren en stelt zij de vakbonden een tijdsschema voor de onderhandelingen voor.
In deze onderhandelingskalender is een reeks ontwerpdiscussies opgenomen over toekomstige bijkomende aanwervingen, hogere lonen en verbeterde arbeidsomstandigheden. Wij juichen het ontwerp toe en hopen van harte dat deze onderhandelingen tot concrete resultaten zullen leiden.
– « Er was een probleem met de timing », Georges-Louis Bouchez (Bel RTL, 20 mei 2020)
Toch blijven we op onze hoede. Zoals Georges-Louis Bouchez, voorzitter van de MR, op Bel RTL heeft gezegd, is de logica van de regering niet veranderd. Als we hem horen, was het gewoon een « probleem van timing ». De kans is dan ook klein dat de overheid van de ene op de andere dag besluit om massaal te herinvesteren in een sector die zij al lange tijd probeert te privatiseren. De bedoeling van de regering is dus niet om zichzelf in twijfel te trekken, maar om de sector te sussen.
De vermarkting van de gezondheidszorg staat nog altijd stevig op de agenda, en daarmee ook de druk vanuit het management, het winstbejag, de precaire contracten en het ondemocratisch beheer van zorginstellingen.
-“Ik ben ervan overtuigd dat hiervoor een herwaardering nodig is” Wilmès over de verpleegkundigen (LN24, 19 mei 2020)
Een andere strategie die we vrezen is die van de verdeling. Door voordelen te geven aan sommige beroepen en de problemen van andere te negeren. Slechte arbeidsomstandigheden in de gezondheidssector zijn van invloed op alle beroepen. Ze zijn met elkaar verbonden. Zoals de KCE-studie* aantoont, wordt de toch al zware werklast van het personeel in de gezondheidszorg verhoogd door het onvoldoende aantal logistieke, administratieve en catering- en huishoudmedewerkers in de zorginstellingen. Om aan de werklast tegemoet te komen, zal het aantal personeelsleden in alle beroepen van de gezondheidsinstelling dus moeten worden verhoogd.
Onze sociale omstandigheden zijn met elkaar verbonden en daarom leidt La Santé en Lutte een interprofessionele strijd.
Tot slot, als er sprake is van herfinanciering van de sector, willen we niet dat dit ten koste gaat van andere onderdelen van de sociale zekerheid of de openbare diensten.
Als conclusie, laten we ons niet misleiden door deze stap terug, die meer symbolisch dan concreet is en niet op korte termijn aan onze verwachtingen op het terrein zal voldoen. Het is zeker een eerste overwinning, maar we hebben nog een lange weg te gaan om een massale herfinanciering van de sector te verkrijgen!
We hebben gezien dat, buiten de dialogen om, het de druk van de basis is die de regering doet terugkrabbelen. We zijn er dan ook van overtuigd dat we, als we moeten onderhandelen, ook een sterke en effectieve mobilisatie moeten opbouwen om de staat te dwingen aanzienlijke verbeteringen voor de sector door te voeren.
Mobilisatie is het ultieme wapen om overwinningen te boeken! Grotere verworvenheden liggen binnen ons bereik! We roepen daarom alle collega’s in de sector op om de acties voort te zetten en gebruik te maken van de stakingsaanzeggingen om de machtsbalans te handhaven. Anders is het onwaarschijnlijk dat de onderhandelingen tot echte vooruitgang zullen leiden.
We roepen nu al op voor een actie op 14 juni om 14 uur. Houd jullie klaar. En blijf de La santé en lutte-pagina in het oog houden.
We willen u ook graag herinneren aan de Grande Manifestation de la Santé-Grote Betoging voor Gezondheid! bij de heropstart.